Klinkt vrij dramatisch vind je niet? Dat je wereld instort? Toch herkent iedereen het wel… Iets waar je al tijden naar uit kijkt wordt afgezegd, een baan waarvan je het gevoel had dat die perfect voor je was, gaat toch naar een ander of je hoort dat een dierbare ernstig ziek is.

Wat er op zo’n moment eigenlijk gebeurd is dat een stukje van hoe de wereld, hoe jij die ziet of geconstrueerd hebt in je hoofd, kapot gaat. Je wordt gedwongen om op een nieuwe manier te kijken. Je ergens opnieuw toe te verhouden. Of je leven op een nieuwe manier in te richten.

Het is eigenlijk heel positief als je wereld instort. Mijn allergrootste instortmoment was natuurlijk mijn burn-out ruim 7 jaar geleden. Ik weet het moment nog goed dat ik op de bank zat en naar mijn leaseauto keek die voor de deur stond en dacht: Maar wie ben ik dan, zonder leaseauto, laptop en carrière?

Het beeld van mijzelf en mijn eigenwaarde, hing voor een groot deel af van wat ik deed en presteerde. Het duurde dan ook een flinke tijd voordat ik een nieuw beeld geconstrueerd had van mijzelf, de wereld en wat daarin voor mij belangrijk en van waarde was.

Dat mijn wereld instort, gebeurd me in het klein trouwens constant. Bijvoorbeeld afgelopen zondag nog, toen de de school van onze oudste zoon om 19.00 uur ‘s avonds besloot dat de school toch nog niet openging na een twee maanden durende sluiting. Ik weet niet wie zich er meer op verheugd had, dat de school weer zou beginnen, mijn zoon of ik. In ieder geval had ik zo’n behoefte aan even rust en weer terug naar een ritme, dat ik op dat moment even niet wist waar ik de kracht vandaan moest halen.

Links, rechts of rechtdoor?

Wat mooi was, is hoe ik op dat moment ervaarde, dat je op een kruispunt staat. Aan je linkerkant, de weg van verharding opgaan. Kiezen op elkaar, niet zeuren en door. Het lijkt misschien op sterk zijn, maar is meer ‘je staande houden’. Aan de rechterkant de weg van het slachtofferschap. Zwelgen in hoe zwaar het is, ‘dat heb ik weer’ en ‘ik kan dit niet meer’. Het maakt je klein en krachteloos.

De weg rechtdoor is de weg van Moed & Behoedzaamheid. De moed opbrengen om toch gewoon weer op te staan, te zien wat de dag je brengt en vertrouwen op dat ook dit overgaat. Daarnaast breng je er Behoedzaamheid bij: Je weet dat je aan een grens zit, dus je blijft voelen wat je nodig hebt en wat de goede weg en het goede tempo is.

Het is een onzekere tijd waar we in zitten, vol constante ‘plotshifts’ en zonder concreet perspectief aan de horizon. Kleinere of grotere ‘instortmomenten’ komen vaker voor. Laten we elkaar niet vergeten, terwijl we over die dunne weg bewandelen van Moed & Behoedzaamheid. Laten we naar elkaar omkijken en elkaar steunen om niet de afslag van de verharding of het slachtofferschap te nemen, maar de middenweg.

 

Terug naar overzicht